قراردادهای هوشمند؛ امکا ن سنجی انعقاد قراردادهای خوداجرا در حقوق ایران

به گزارش دادکام نیوز اصطلاح «قراردادهای هوشمند »به نرم افزارهایی اشاره دارد که امکان اجرای توافقات اشخاص دربستر بلاک چین را فراهم میکند. تبدیل شروط قراردادی به کد و اجرای آن با هوش مصنوعی مزایایی مانند افزایش ضریب امنیت،اطمینان و سرعت قراردادی دارد، اما از آنجا که شروط مبتنی بر مفاهیمی مانند حسن نیت و عرف و عادت قابل تبدیل به کد نیستند، بعضی کارکردای قراردادهای رایج مانند انعطا ف پذیری را ازاینگونه توافقات می‌گیرند. در حقوق ایران، مانند بسیاری از کشورها، هنوز مقررات خاصی در مورد به رسمیت شناختن این نوع توافقات تدوین نشده است. موضوع این پژوهش سنجش امکان اعتبار و الزام آور بودن این نوع توافقات از منظر عمومات حقوق قراردادها و همچنین قانون تجارت الکترونیکی،با استفاده از روش توصیفی تحلیلی است. بر اساس مادّۀ 10 قانون مدنی،ا صل آزادی قراردادها و همچنین مادّۀ 191 آن قانون،ا نعقاد قرارداد در فضای سایبر و اجرای آن توسط هوش مصنوعی در حقوق ایران با مانع بالقوها ی مواجه نیست. بر اساس مادّۀ 12 قانون تجارت الکترونیکی، «در هیچ محکمه یا ادارۀ دولتی نمی‌توان [...] ارزش اثباتی ʼداد ه پیام ʻ را صرفا به دلیل شکل و قالب آن رد کرد ». قراردادهای هوشمند در حقوق ایران نیازمند آن اند که دولت در زمینۀ هوشمندسازی اموال و امکان ثبت معاملات مربوط به آ نها، در بلاک چین و بسترهای مشابه بسترسازی کند.